«داناترین و فرهیخته‌ترین ملّت‌های جهان ملّت‌هایی هستند که هویت خویش را بر اساس اندیشه و ادبیات و هنر بنا نهاده‌اند»
ایران سرزمینی پرگهراست، بانوشته ها و شعرهای نغز و پرمغز که در فرهنگ ریشه کرده است و با ما عجین شده است. زبان شعر زبان همه فارسی زبان است، زبانی که انسان از آغاز تولد در آغوش مادر با لالایی شنیده می شنود و از همان آغازین روزها با آن آرامش و الفت می گیرد و درطول حیات به شکل های مختلف زندگی می کند و روایت می کند.
هیچ ایرانی نیست که شعر نخواند و شعر نشنود چرا که شعر از لالایی تا ابراز محبت، از مراحل رشد، تا مراسم شادی غم و از ضرب و المثل تا دعا و… همراه ما هست و حتی پس از حیات نیز بر *آخرین منزل هستی این است * نوشته می شود.
و در یک جمله شعر، «از صدای سخن عشق ندیدم خوشتر/ یادگاری که در این گنبد دوار بماند» است.
و اما در مورد روز ۲۷ شهریور که چرا روز شعر و ادب نامگذاری شد.
در سال 1381 یکی از نمایندگان مردم تبریز در مجلس شورای اسلامی به نام علی‌اصغر شعردوست، خبر تصویب ثبت روز درگذشت محمدحسین بهجت تبریزی (شهریار) را در 27 شهریور ماه به عنوان روز بزرگداشت استاد و روز "شعر و ادب فارسی" در تقویم رسمی کشور به رسانه‌ها اعلام کرد. این نامگذاری که با واکنش‌های متعددی همراه بود در نهایت ماندگار شد و پس از آن هر ساله به این مناسبت همایش، سمینار و رویدادهای مختلف فرهنگی و هنری برگزار می‌شود.
شاید یکی از دلایل انتخاب این روز معاصر بودن یک شاعر است هرچند او شاعری بود که نه تنها در سرودن اشعار ترکی بلکه در اشعار فارسی نیز تبحر داشت، عشق و سادگی در سراسر اشعار و نوشته‌های این شاعر جاری و تقریبا چند بیتی از اشعار او را همه بلد هستند.
البته در مورد این نامگذاری بارها شنیده ایم و دیگر نیازی به تکرار نیست و به قول اساتید شعر و ادب در «کشوری هستیم که بزرگانی چون فردوسی و نظامی و سعدی و حافظ و ... دارد و شهریار نیز شاعر بزرگی است » و استاد میر جلال الدین کزازی در مورد این روز می گوید: ایران ما در درازنای روزگاران، از کهن ترین زمان تاکنون همواره سرزمین سپند و سرود، سرواد و سخن بوده است. همواره سخنوری، برترین، چیره ترین و فراگیرترین هنر نزد ایرانیان شمرده می شده و هنوز نیز می شود و بی هیچ گمان و گزاف، شهریار مردمی ترین سخنور است در روزگار ما چرا که به پاس دل خویش می سروده.»
به هرحال جای خالی این مناسبت در تقویم یک کشور فرهنگی باعث شد تا روزی به نام شعر و ادبیات در تقویم رسمی کشور ثبت شود، تا این روز بهانه و اعتباری باشد برای همه ادب دوستان و ایرانیان که به زیباترین شکل گرامی داشته شود و در کنار نامگذاری به نام استاد شهریار، ستاره های آسمان شعر و ادب فارسی را یادآوری کند.
در سال های گذشته روز شعر و ادب فارسی با حال و هوای کرونا و گرفتاری تلخی که نه تنها در ایران بلکه همه کشورها را دربر گرفت و بزرگداشت این روز را به بستر فضای مجازی واگذار کرد
تا فرصت دور هم نشینی و یاد آوری تلاش های این عرصه فراموش نشود و این فضا پل ارتباطی باشد بین ادب دوستان و فارسی زبانان علاقمند…
۲۷ شهریور و بزرگداشت استاد شهریار را به تمام شاعران و نویسندگان و ادب دوستان به ویژه اعضا انجمن ادبی تائب اوز، که فعالیت های ادبی از دیروز تا امروز را به صورت حضوری و یا بر بستر فضای مجازی ادامه داده اند تبریک عرض میکنم.
عزیزان زبان فارسی یک زبان فاخر جهانی و مورد افتخار است و نقش انجمن های ادبی که مدت هاست پرچم دار این زبان در ایران، خصوصا در شهرستان با امکانات محدود هستند نباید نادیده گرفته شود، آنهایی که تلاش نموده اند تا فرهنگ و ادب و شعر را ارتقا بخشند و جز عشق به شعر و آموختن و ادب و پاسداری از زبان و فرهنگ سرزمین به‌ویژه در شرایط کنونی که خیلی از دوستان حوصله در انتقال مفاهیم ادبی را ندارند و بیماری کرونا توان ها را کمتر کرده است، علت و عامل دیگری برای فعالیت های انجمن های ادبی نیست هرچند آنان هیچ گاه به درستی و با جدیت حمایت نشدند واگر سرپا و پویا مانده اند عشق واقعی آنها به موارد عنوان شده بود.
به قول استاد شهریار :
پیش از آنی که پر از خاک شود کاسه چشم
چشم ما در پی خوبان جهان خواهد بود
بار دیگر این روز را به تمامی عاشقان و فعالان شعر و ادب صمیمانه تبریک عرض می کنم و امیدوارم که روز به روز شاهد پیشرفت هرچه بیشتر همه عزیزان در عرصه های ادبی باشیم...
(فروغ هاشمی)
